Dit verhaal is de winnaar van onze verhalencompetitie: ‘Dat leest als een beest!’ van juni 2022. Het verhaal is geschreven door Zachary van 11 jaar uit Oegstgeest en geïnspireerd door zijn Marokkaanse roots en zijn opa. Het verhaal is geschreven in dagboekvorm, want dat vindt Zachary de mooiste vorm van schrijven. Geniet van het mooie verhaal, waarin een leeuw zijn dromen waar maakt…
Europa, 4 oktober 2021
Mijn verzorgers zijn bezig met een mooie campagne: “RED DE DIEREN VAN AFRIKA”. Voor mij is het te laat. Ik kwam uit Afrika en ben al begin vorige eeuw uitgestorven, aldus mijn hippe verzorgers tegen een reporter van het jeugdjournaal. Hoezo? Ik ben springlevend, mensen! Mijn verzorgers moeten echt ophouden. Mijn verzorgers noemen mij Alex van Madagaskar. Zo heet ik niet en ik doe ook geen dansjes, maar zij denken dat het een compliment is. Ik ben een echte leeuw met stoere voorouders en waanzinnig mooie manen.
Binnenkort breek ik uit deze tralies en leid ik het vrije leven van een echte koning. Ik word niet boos op de onnozelheid van mijn verzorgers of de mensen die naar mij komen kijken, want ze zijn heel lief. Zelfs niet wanneer zij brutaal naar mij komen staren en om de haverklap roepen: ‘Hé Simba, kan je ook zingen?’ Ook díe mensen vind ik lief. Ik vind het wel jammer dat zij mijn geschiedenis niet kennen en niet hun best doen om mijn achtergrond te leren kennen. Ik ben een dier van Afrika en van de wereld.
Mijn opa Leo Leo Raider is door een Marokkaanse prins geschonken aan een Nederlandse prins die verder anoniem wil blijven. Dus voor de duidelijkheid lieve lezers: mijn naam is niet Alex van Madagaskar of Simba. Mijn naam is Leo Leo Panthera junior. Een badass naam, toch? En met dit verhaal wil ik jullie kennis laten maken met mijn achtergrond. Pfff, een uitgestorven Afrikaans dier. Mijn betovergrootvader, Leo Leo Panthera senior, heeft dit gezeur ook meegemaakt.
Afrika, 16 april 1920
Leo Leo Panthera senior werd wakker in het koninklijk paleis in Rabat. Zijn verzorger, Habib, probeerde bij zijn ontbijt voorzichtig te vertellen dat de Barbarijnse leeuw was uitgestorven in het wild. Nu hoor ik jullie denken de Barbarijnse leeuw? Bestaat die echt? Ja. Barbarijnse leeuwen – ook wel Atlasleeuwen of Berberleeuwen genoemd – leefden in Noord-Afrika. Drie meter lang kan ons soort worden. Aan die lengte, zelfs zonder uitgestoken staart, kan geen andere soort leeuw tippen.
Het uitsterven van de Berberleeuw had Habib gehoord van de oude verzuurde Linnaeus de Berberaap. Dat was een bijzondere aap, omdat de oranjekleurige vacht rond zijn hoofd op een oranje kroon lijkt. Dat bracht de prins op het idee om hem cadeau te geven aan het Nederlandse huis van Oranje.
De roddel dat Berberleeuwen uitgestorven zijn was een intens gemene actie van die gekke makaak. En dat allemaal omdat hij jaloers was op het feit dat mijn betovergrootvader wél een staart had. Linnaeus’ voorouders waren al lang verleerd hun staart te gebruiken, omdat ze toch alleen maar op de grond zitten en roddelen over iedereen. Tsja, dan neemt de God van de Atlas je staart af.
Leo Leo Panthera senior kon het niet geloven dat híj de laatste Berberleeuw op aarde was. Zijn soort was heer en meester in Noord-Afrika. Wereldberoemd om de zwarte lange manen en prachtige staart. Zijn neven en nichten waren in de paleizen van de grootste heersers van heel de wereld te bewonderen. Die leefden, net als hij, in grote luxe. Zij werden aanbeden door Maharadja’s en keizers. Uitgestorven? Hoe dan? Misschien kon hij het antwoord vinden in zijn herinneringen. Leo Leo Panthera senior probeerde terug in de tijd te gaan. Naar de tijd van voordat hij naar het paleis van de Marokkaanse prins werd gebracht.
~
Afrika, 3 maart 1903
Leo Leo Panthera senior’s vroegste herinnering was een atletiekwedstrijd aan de rand van het Atlasgebergte. Daar werd hij tweede, omdat zijn neef Bouharou valsspeelde. Dat deed hij altijd. De familie Panthera had een hekel aan valsspelen. De straf die Bouharou werd opgelegd was dat hij werd uitgesloten van alle competities. De wedstrijd van de mooiste manen kon hij dus mooi op zijn buik schrijven. Die wedstrijd won Leo Leo Panthera senior met twee tenen in zijn neus. Zijn manen beschermden hem in de winter tegen de kou en in de zomer tegen de hete Afrikaanse zon. Senior was Malik el Atlas (Koning van de Atlas). Iedereen vond hem mooi. Niet alleen de andere leeuwen, ook alle andere dieren en alle mensen.
Leo Leo Panthera senior was gewaarschuwd voor de mens. Dat de mens gevaarlijk kon zijn wist hij al heel lang. Hij verloor heel veel familieleden aan bloeddorstige premiejagers die betaald werden door de Fransen. Als Malik el Atlas kende hij alle familiegeheimen zoals vluchtroutes en trucjes om uit handen van de jagers te blijven. Maar de valsspelende Bouharou kende die ook…
De onbetrouwbare Linnaeus werkte samen met de premiejagers. Deze premiejagers waren op zoek naar de Koning van de Atlas! Linnaeus pijnigde zijn apenhersens: hoe kon hij Leo Leo Panthera te slim af zijn? Opeens wist hij het: Bouharou. Bouharou wist ongetwijfeld waar Leo Leo Panthera te vinden was. Met alle plezier verraadde Bouharou Leo Leo Panthera senior. Hij leidde de premiejagers naar Leo Leo Panthera senior.
Op alle geheime routes stonden de premiejagers hem op te wachten. Waar hij ook naartoe ging. Een gevecht aangaan was zinloos en senior gaf zich uiteindelijk over. De premiejagers verkochten Leo Leo Panthera, samen met Linnaeus aan het Marokkaanse paleis in Rabat. De familie Panthera heeft Leo Leo senior nooit meer teruggezien. Het is te hopen dat die familie na de ontvoering zich diep heeft verscholen in die grote bergen uit angst voor ontvoering en geweld.
Leo Leo senior vertrouwde erop dat zijn familie in het wild kon overleven en dat ze de premiejagers te slim af waren. Daar heeft Leo Leo senior, mijn opa, die Leo Leo Raider heette, van overtuigd. En dat is zo generaties lang doorgegeven. Ergens diep in de Atlas heeft mijn familie het koninkrijk behouden. En ik, Leo Leo junior, zal mijn familie zoeken en vinden! Eerst ga ik zorgen dat ik mijn vrijheid terug krijg. De campagne “RED DE DIEREN VAN AFRIKA” kan mij helpen, dit wordt mijn kans!
~
Europa, 25 oktober 2021
Mijn manen werden extra mooi verzorgd. De verzorgers waren hyper. De campagne had de aandacht van een prins. Hij kwam bij ons op bezoek. Bij mij kwam hij ook langs. De tijd was veranderd. Nu leefden we in de tijd dat prinsen dieren willen redden in plaats van ontvoeren of cadeau geven aan andere prinsen. De verzorgers renden mijn vertrek uit. Ik begreep waarom ze snel weggingen. Daar verscheen de prins opeens met heel veel mensen en camera’s.
De prins kwam heel dichtbij en bleef naar mij staren. Hij ging mij toch niet vragen om een dansje te doen? Hij gebaarde naar mij en wilde contact maken. De prins fluisterde, zonder dat mijn verzorgers het konden horen, dat hij mij kwam redden! Wat? Hoe? Echt? Hij had een plan. Zijn grootvader had Leo Leo senior gekend. Op zijn sterfbed beloofde de prins zijn grootvader dat hij de kleinkinderen van Leo Leo senior, die overal in de wereld in gevangenschap leven, zou bevrijden.
De prins was vastberaden om de Panthera familie bij elkaar te brengen. In het wild in het Atlasgebergte kunnen de Panthera’s beschermd en wel van hun vrijheid genieten. De prins fluisterde: “Vertrouw me. Doe morgen alsof je ziek bent!”
~
Europa, 26 oktober 2021
Ik vertrouwde de prins. Ik begon in de nacht als een gek te dansen en te springen. Volledig in het zweet en oververhit maakte ik heftige geluiden die de verzorgers nooit eerder hadden gehoord. De arts kwam en knipoogde naar mij. Ik wist het zeker. Hij zat in het complot. Heel bezorgd vertelde hij de verzorgers dat ik niet meer te redden was. Het was afgelopen. Hij gaf mij een pilletje dat mij extra versuft maakte. Direct daarna werd ik een ambulance ingedragen. En wie zat er achter het stuur? De prins!!!!! Het was gelukt. Vrijheid!!!!!!!! Terug naar mijn koninkrijk.
Kijk voor meer mooie verhalen in onze verhalenhoek!
