Frank Martinus Arion (Curaçao, 1936) is een bijzonder mens. In Nederland is hij vooral bekend door zijn roman Dubbelspel, die zich op Curaçao afspeelt en over een partijtje domino gaat dat symbool voor alles wat er in een kleine eilandgemeenschap gebeurt. In Nederland zijn de volgende drie andere kanten van deze gigant veel minder bekend: zijn poëzie, zijn bemoeienis met het Papiamento (op Curaçao schrijven ze Papiamentu), en zijn betrokkenheid bij het onderwijs. Daarnaast heeft Frank Martinus onderzoek gedaan naar de oorsprong van het Papiamento.
De Internationale Moedertaaldag wordt elk jaar gevierd op 21 februari, om de waarde van de eigen taal van iedereen te benadrukken. Geïnspireerd door deze dag schreef de Curaçaose dichteres en vertaalster Hilda de Windt Ayoubi het volgende gedicht, in het Papiamento, de taal van Curaçao, Aruba, en Bonaire. Vertaling Pieter Muysken.
“Begging to be Black.” Zo heet een recent boek van de Zuid-Afrikaanse dichteres en schrijfster Antjie Krog, waarin ze het levensgevoel van de blanke, met name de Afrikaanssprekende gemeenschap in Zuid-Afrika feilloos weet te verwoorden.
Welke gemiddelde lezer weet dat het West-Afrikaanse land Nigeria prat kan gaan op een Nobelprijswinnaar voor literatuur (Wole Soyinka) én een van de meest prominente romanschrijvers van de twintigste eeuw (Chinua Achebe)? En wie weet dat deze auteurs, die allebei hun carrière begonnen zijn in de jaren vijftig, de inspiratiebron zijn geweest voor een hele reeks jongere schrijvers in hun thuisland en in de diaspora?
Daria Tunca gaat in dit artikel in op de stemmen van Chimamanda Ngozi Adichie en Chika Unigwe, twee stemmen die gehoord mogen worden.
Auteurs in de Afrikaanse diaspora gebruiken vaak conventies van westerse literatuur voor hun eigen doelen. Ze kunnen bijvoorbeeld de opzet van een detective gebruiken, maar zo aangepast dat het verhaal hun boodschap uitzendt en eigenlijk nog heel weinig weg heeft van wat wij een detective zouden noemen. Zo zien we dat ook bij science-fiction, een genre dat binnen de Afrikaanse diaspora een heel eigen leven gekregen heeft. Science-fiction is lang niet zo Europees of Amerikaans als je zou denken.
In het noorden van Tanzania wonen de Iraqw, een volk van ongeveer een half miljoen sprekers en zij spreken, naast de nationale taal het Swahili, hun eigen taal. Ze zijn trots op hun eigen taal en cultuur maar ze zijn natuurlijk ook onderdeel van de Tanzaniaanse samenleving en cultuur. Dit artikel gaat over één specimen van hun springlevende orale woordkunst, de slufay. Het artikel beoogt een indruk te geven van het belang van orale poezie voor een samenleving.
![By Biccie (Own work) [CC-BY-SA-3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)], via Wikimedia Commons](http://stemmenvanafrika.nl/wp-content/uploads/2013/07/ingridjonker-470x140.jpg)
“Ze was zowel een Afrikaner als een Afrikaan.” Met deze woorden herdacht Nelson Mandela de dichteres Ingrid Jonker. Een groter compliment dan dit kon zij als blanke Afrikaan ten tijde van de apartheid niet krijgen. Helaas voor haar kwamen deze woorden dertig jaar te laat. Ze vond haar dood in 1965, maar voorspelde deze zelf al in 1956.
