Kameroen, officieel de Republiek Kameroen, is een land in West Afrika. Het land grenst in het westen en noorden aan Nigeria, noordelijk en oostelijk aan Tsjaad, oostelijk aan de Centraal-Afrikaanse Republiek en zuidelijk aan Congo-Brazzaville, Gabon en Equatoriaal-Guinee. Kameroen heeft ruim 20 miljoen inwoners en er zijn 286 talen te vinden in het land. Van deze talen zijn er 280 levend, wat betekent dat ze nog gesproken worden. De officiële talen zijn Frans en Engels, overblijfselen uit de koloniale periode toen Kameroen opgesplitst was in twee mandaatgebieden van de Volkenbond. In 1961 zijn het Franse en Britse deel samengevoegd tot het huidige Kameroen (bronnen: Wikipedia en Ethnologue).
Taalstrijd. Daarbij moeten veel mensen meteen denken aan de Vlamingen en de Walen. De Vlamingen verdedigden het recht om in allerlei situaties Nederlands te kunnen spreken, de Walen spraken Frans.…
“Wat is dat, mama? Waarom, mama?” Het zijn herkenbare vragen van een klein kind aan zijn moeder. Hij doet het niet bewust, maar door dit soort vragen te stellen is het kind bezig zijn moedertaal te leren. Want de antwoorden van de moeder leveren het kind weer nieuwe taalinput. Het lijkt misschien vanzelfsprekend dat deze interactie tussen kind en moeder over de hele wereld hetzelfde is, maar dat blijkt helemaal niet altijd zo vanzelfsprekend te zijn. In sommige culturen worden kinderen die nog moeten leren spreken niet als ‘gesprekspartners’ gezien. En dus wordt er niet met ze gesproken. Dit is bijvoorbeeld het geval bij de Fulani in het noorden van Kameroen. Maar hoe leren deze kinderen dan hun moedertaal, het Fulfulde?
In de westerse wereld is men gewend om te praten van de vijf zintuigen – zien, horen, ruiken, proeven en voelen. Ook al zijn de fysieke ervaringen waarschijnlijk hetzelfde in meerdere culturen, hoeft dat niet te gelden voor de waarde die aan de zintuigen toegekend wordt. Zo zijn er in Afrika meerdere, van ons heel erg verschillende, percepties van de zintuigen. De Kapsiki en Higi hechten bijzondere waarde aan geur.